مجتبی آقا بزرگ علوی شهرت یافته به « بزرگ علوی » نویسنده واقع گرا، سیاست مدار ، روزنامه نگار نوگرا و استاد زبان فارسی بود که بیش از چهار دهه از نیمۀ دوم سدۀ بیستم را در آلمان زیست و به ترجمه ، نقد و فرهنگ نامه نویسی نیز پرداخت. او را به همراه صادق هدایت و صادق چوبک از پدران داستان نویسی نوین ایرانی می دانند. وی با گرایش های رمانتیکی که در روحیه ایرانی ریشه دارد و با نثری که طنین زیبا پرستانه ای دارد، در داستان پردازی هایش به نوآوری گرایش ویژه ای داشت. در بیشتر آثارش، ابتدا گره ای هست و حادثه اصلی پیش تر روی داده است و راوی ، حادثۀ داستان را بازسازی می کند. این شگرد را اساسا ویژه ادبیات پلیسی می دانند.