مدرنیتهی سیاسی، نوشتهی موریس باربیه، حاوی بازاندیشی دقیقی در مفهوم مدرنیتهی سیاسی است و می‌کوشد تا معیار روشنی برای ارزیابیِ آن به دست دهد. نویسنده وجود آزادي‌های عمومی، تفكیك قوا، رأي‌گیری همگانی و كثرت‌گراییِ سیاسی را برای تعریف مدرنیتهی سیاسی بسنده نمي‌داند. از این‌رو، نخست مي‌كوشد تا وجه تمایز دولت مدرن ودولت پیش‌مدرن را تعیین كند تا از رهگذر آن به تعریفی از مدرنیتهی سیاسی دست یابد. باربیه در بخش اول كتاب به فرایندِ تاریخیِ گذار از دولت پیش‌مدرن به دولت مدرن اشاره مي‌كند. در این میان، او از دولت‌شهرهای یونانی، دولت فئودالی و دولت مطلقه به منزلهی سه شكل متفاوت دولت پیش‌مدرن یاد مي‌كند و به بررسی دیدگاه‌های سقراط، افلاطون، مسیحیت، كالوینیسم، پروتستانیسم، هابز و روسو در مورد رابطهی میان فرد و جامعه، دولت و جامعهی مدنی مي‌پردازد. این چشم‌انداز تاریخی كه وجه مشخصه‌اش «فقدان مدرنیتهی سیاسی» است تا پایان سدهی هژدهم تداوم ميیابد. در بخش دوم كتاب، باربیه به بررسیِ زایش و بالش مدرنیتهی سیاسی مي‌پردازد كه از انقلاب‌های امریكا و فرانسه آغاز مي‌شود. نویسنده در این بخش به بررسیِ آرای مژده‌گویان مدرنیته (اسپینوزا، لاك، مونتسكیو) مي‌پردازد، از نقد منتقدان آن (توكویل، ماركس) سخن مي‌گوید، و به بررسی موانعی مي‌پردازد كه به‌ویژه در سدهی بیستم در راه آن پدیدار شد، موانعی كه از جمله در دیدگاه‌ها و كنش سیاسی هیتلر و موسولینی متجلی شد.