من ريموند كارور هستم بازخواني دل‌مشغولي‌هاي نسلي از روشنفكران امروز است. شخصيت‌ها، بي هاي و هوي و فارغ از دخالت‌هاي متداول خالقان اثر، خود واقعي‌شان را زندگي مي‌كنند.
تلفن زنگ زد و گوشي را برداشتم. مي‌ترسيدم حرف بزنم، نمي‌دانستم چه صدايي از حنجره‌ام بيرون مي‌آيد. خانمي از پشت خط گفت: «آقاي فلاني؟» نامي كه گفت يادم نمانده اما مسلما «كارور» يا آن‌جوري كه تس صدا مي‌كرد «ري» نبود. مثل خوابگردها گفتم: «ب...بله». صدا از آن سوي خط با ترديد همان نام را تكرار كرد.
زن گفت: «قرار امروزتان را كنسل مي‌كنيد؟»
گفتم: «كدام قرار؟»