مجموعه داستان کوتاه از بابک بیات
«باران تنده شده، با باد. سر کوچه پیاده می‌شوی. و می‌ایستی کنار تاکسی. سر تبریزی‌های توی حیاط خانه‌ی پدری‌ات دارند سر به خاکستری آسمان می‌سایند. پشت پیج آخر کوچه بی‌تابی می‌کنند. گویی تو را به خود می‌خوانند تا بروی کنار آن یکی که از دوتای دیگر کوتاه‌تر و جووان‌تر است، تکیه بدهی و سیگار دود کنی و با هیچ‌کس کلمه‌ای حرف نزنی و یادت بیاید که پدرت این سه درخت را روز تولد سه‌تا بچه‌اش در آن باغچه‌ی بزرگ کاشته. راستی پدرت حالا کجای خانه نشسته؟ اگر خیالت راست از آب درآمده باشد چه؟ آیا با کسی حرف می‌زند؟ آیا گریه می‌کند و برای اولین و آخرین‌بار بی‌قراری‌اش را کسی به چشم می‌بیند؟»