موضوع اصلی کتاب حاضر, بررسی کمی و کیفی منشا اجتماعی, صفات, ویژگی‌ها و نقش و تاثیر گروه نخبگان سیاسی در توسعه سیاسی و اجتماعی ایران است که حد فاصل دو انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی را در بر می‌گیرد .نگارنده در این اثر از عقاید متقدمان مکتب نخبه‌گرایی مانند 'موسکا 'و 'دوپاره‌تو 'بهره برده است .
  
نویسنده معتقد است که 'حکومت در ایران معاصر مشروعیت خود را از قدرتمندی گروهی, یعنی گروه نخبه, تامین می‌کند .'وی نوشتار حاضر را تلاشی برای آزمون دو فرضیه می‌داند1 :ـ تحولات سیاسی و اجتماعی جامعه ایران در صد سال اخیر تحت‌الشعاع منافع گروهی که در این کتاب به نام 'نخبگان ' نامیده می‌شوند, قرار داشته است و در ایران نیز همانند سایر کشورهای در حال توسعه, نخبگان سیاسی و در راس آنها شخص شاه در تعیین پویش توسعه کشور تصمیم گیرنده نهایی هستند2 ;ـ این گروه نخبه چه در امر تربیت و تشکل سازمانی و چه در زمینه تصمیم‌گیری و چگونگی اعمال قدرت متقابلا متاثر از قدرت سازمان یافته نخبگان برون جامعه‌ای بوده است .کتاب در 9فصل نظام یافته است :فصل اول حاوی تعریف مفاهیم است .در فصل دوم از دیدگاه‌ها و نظریات مختلف درباره گروه نخبه ـ با تاکید بر دیدگاه‌های موسکا و پاره‌تو ـ بحث شده است .موضوع فصل سوم, شناخت و تبیین 'رابطه طبقات اجتماعی با نظام سیاسی 'است .در فصل چهارم تلاش شده گروه‌های رسمی و غیر رسمی اجتماعی در ایران معرفی شوند .در فصل‌های پنجم و ششم شکل‌گیری گروه نخبه سیاسی در دو حوزه مجریه و مقننه ایران در عصر قاجار و پهلوی بررسی می‌شوند .فصل هفتم به شناسایی کانون‌های جذب و تربیت نخبگان اختصاص دارد .در فصل هشتم خصوصیات و خلقیات گروه نخبه تشریح شده است .فصل نهم نتیجه‌گیری کتاب است که با عنوان 'ارزیابی نهایی ـ رویارویی نخبگان سیاسی و جامعه 'به چاپ رسیده است .کتاب با فهرست منابع فارسی و انگلیسی و نام‌نامه به پایان می‌رسد .