نویسنده در مقدمه کتاب «۱۹۷۰ روز در شماره شش ژان بارت» آورده است که خاطره نویسی بی‌گمان شیوه‌ای پسندیده و نیکوست. ولی این شیوه نیکو تنها برازنده شخصیت‌های تاریخ ساز یا دست کم صاحبان سمت‌های بزرگ و اثرگذار است. اما من از هر دوی این‌ها دورم. سمتم رایزنی فرهنگی است و محل کارم خانه فرهنگ ایران در یکی از کوتاه‌ترین خیابان‌های پاریس (شماره شش ژان بارت) ساختمانی در دو طبقه با زیربنای زیر نود متر، را در اختیار دارم. دفتر کارم دور و بر پانزده متر مربع مساحت دارد. بودجه مصوب نمایندگی در آغاز کارم به سختی پاسخگوی هزینه‌های ناچیز جاری است. یک راننده، یک خدمه و دو کارمند محلی همه دارایی‌ام و نیرو‌هایم را تشکل می‌دهند. خودم یکی از هزاران هزار استادیار دانشگاهم و بالا‌ترین سمتم ریاست دانشکده کوچک علوم سیاسی در تهران بود. با چنین امکاناتی ۱۹۷۰ روز از روزهای زندگی‌ام را در این ساختمان کوچک ولی بسیار زیبا به عنوان نماینده بیش از هفت هزار سال فرهنگ گذرانده‌ام. روزهایی که آرام آرام بر اهمیتش افزوده می‌شود... 
کتاب «۱۹۷۰ روز در شماره شش ژان بارت» با عکس‌هایی از مراسم‌های مختلف ایرانی در پاریس همچون عاشورا، شب سفید، شب حافظ، بهار ایرانی و غیره مزین شده. نگارنده در این کتاب خاطراتش از مدت حضورش در رایزنی فرهنگی ایران در پاریس را نوشته است.