تییری ساندر، با این اثر، برنده جایزه گنکور ۱۹۲۴ شد. ساندر روایت گر عشق در بحبوحه جنگ است. او روان انسان ها را زیر بمب و موشک و خمپاره روایت می کند و رنج های عمیق انسانی را در دل داستانی بیان می کند که بیانی شیوا و رسا و البته فاخر و ادبی دارد. ساندر به دهه های دور تعلق دارد، ولی انگار ضمیر انسان های زنده امروز را می کاود. "به نظر می رسید خیلی از ما، بر خلاف میل باطنی مان، از جنگ جان به در برده بودیم. از خود می پرسیدیم چرا نمرده ایم، وقتی شاهد مرگ آن همه همرزم در اطراف خود هستیم. دیگر از چیزی حیرت نمیکردیم. انگار مسخ شده بودیم. زندگی… مرگ… دیگر در پی یافتن مفهومی منطقی در این کلمات نبودم."