کاغذ دیواری زرد، داستان کوتاهی از نویسنده آمریکایی شارلوت پرکینز گیلمن است که اولین بار در ژانویه 1892 در مجله نیوانگلند منتشر شد . به عنوان یک اثر اولیه مهم در ادبیات فمینیستی آمریکا به دلیل نشان دادن نگرش نسبت به سلامت روانی و جسمی زنان در قرن نوزدهم تلقی می شود . داستان یک زن جوان و شوهرش را توصیف می کند. زمانی که او پس از تولد نوزادشان دچار « افسردگی عصبی موقت » می‌شود، درمان استراحتی را به او تحمیل می‌کند . آنها تابستان را در یک عمارت استعماری می گذرانند، جایی که راوی تا حد زیادی در اتاق کودکی در طبقه بالا محدود می شود. داستان به طرز چشمگیری از یک راوی غیرقابل اعتماد استفاده می کند تا به تدریج میزان "حبس" او را به دلیل شرایط جسمی و روحی شوهرش آشکار کند. او کاغذ دیواری پاره شده، پنجره‌های میله‌ای، حلقه‌های فلزی در دیوارها، کفی «خراشیده و بریده‌شده و تراشه‌شده»، تختی که به زمین پیچ‌خورده است، و دروازه‌ای در بالای پله‌ها را توصیف می‌کند، اما همه این‌ها را به گردن کودکانی می‌اندازد که حتماً در آنجا زندگی می‌کرده‌اند. راوی مطالب بسیاری را در دفتر خاطرات به توصیف کاغذ دیواری اتاق اختصاص می دهد