روزها و شب‌های زیادی صدای رودخانه «اوز» دعوتش می‌کرد، کششی دائمی برای رَستن از خویش. همه‌چیز برای‌اش تحلیل می‌رفت و اشیا و شکل‌ها محو می‌شدند. بی‌تردید آخرین یادداشتش را باید می‌نوشت، آخرین کلمه‌ها به همسرش و برای آخرین بار با بارِ سنگین از دست دادن‌هایش روبرو می‌شد. صدای دور مادر و خواهر جوانش انگارهمراه صدای رودخانه می‌شد، صدای همه مردگان جنگ، صداهایی که مثل خزه دور پاهای لاغرش می‌پیچید و او را به خود می‌خواند.
شروع کرد به برداشتن سنگ‌ها، سنگ‌های بزرگ را آرام‌آرام توی جیب‌اش ریخت، هر سنگی که به سنگ دیگر می‌خورد تن نحیف‌اش را سنگین‌تر می‌کرد؛ اما ویرجینیا از چند لحظه پیش دیگر نفس نکشیده بود. سنگ‌ها روی قفسه سینه‌اش سنگینی می‌کردند، حتی پیش از این‌که آب ریه‌هایش را پر کند.
راه که افتاد اما همه‌چیز سبک‌تر شد، سنگ‌ها مثل بال‌هایی بودند که او را به آغوش رودخانه اوز می‌سپردند. کم‌کم پوستش خیس می‌شد و کم‌کم پایین می‌رفت، دراز کشید روی آب تا سنگ‌ها او را پایین‌تر ببرند. «ویرجینا وولف» حتی تصویر مرگش را نیز جاودانه کرد، زنی که سنگ توی جیب لباسِ راحتی‌اش می‌ریزد و خود را در رودخانه غرق می‌کند.
از وولف رمان‌های «خانم دالاوی»، «امواج»، «به سوی فانوس دریایی»، «مهر و موم‌ها»، «فلاش»، «سفر به بیرون»، «اتاق جیکوب»، مقاله بلند «اتاقی از آن خود» به همراه چندین داستان و نوشته دیگر به‌جامانده که او را تبدیل به یکی از مشهورترین و ماندگارترین نویسنده‌های تاریخ ادبیات جهان کرده است. وولف هم‌چنین به عنوان یکی از شکل‌دهنده‌های نظریه نقد ادبی فمینیستی شناخته می‌شود.