الیو ویتورینی رماننویس، منتقد، و مترجم ایتالیایی، مجله پلیتکنیک را در سال ۱۹۴۵ راه انداخت و تأثیر فراوانی بر عرصه ادبی پس از جنگ ایتالیا برجا گذاشت. برخی از رمانهای او عبارتاند از میخک سرخ (۱۹۴۸، تألیف ۱۹۳۳ـ ۱۹۳۵)، گفتگو در سیسیل (۱۹۳۹)، انسانها و غیرانسانها (۱۹۴۵)، و یادداشت همگانی (۱۹۵۷). ویتورینی در سیراکیوز سیسیل زاده شد. در میلان به گروه کمونیستی زیرزمینی پیوست و مدیر اونیتا شد. مقامات خشن فاشیستی نخستین آثار ادبی او را توقیف کردند. آثار ویلیام فاکنر، جان اشتاینبک و دی اچ لارنس را به ایتالیایی ترجمه کرد.
«راه درازی طی کرده بودم، و هنوز سفر تمام نشده بود. و سفر، گفتوگو هم بود؛ زمان حال و گذشته بود، خاطره و تخیل بود. اگرچه زندگی نبود ولی حرکت داشت.»
«گفتوگو در سیسیل» از ترکیبی روان و آهنگین برخوردار است و از برجستهترین آثار اِلیو ویتورینی و ادبیات نئورئالیسم ایتالیا به شمار میرود.
