این رمان ماجرای زندگی جوانی‌‌ست که در نوعی بحران هویت به‌سر می‌برد. او نمی‌داند کیست و کجاست و مهم‌تر این‌که چرا هست. در برهه‌ای دست به‌خودکشی می‌زند و مابقی زندگی‌اش را نیز به ‌فکر‌کردن به این اشتباه تباه می‌کند. او نمی‌دانسته چرا زنده است و دست به‌خودکشی زده و بعد از این خودکشی ناموفق هر‌چه فکر می‌کند نمی‌داند چرا چنین کرده. نخستین رمان آراز بارسقیان تمرکزی‌ست  روی پوچی و سرخوردگی نسل جوان ایران امروز.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «و یک بار دیگر برای سرهنگ احترام نظامی می‌گذارم؛ این بار دست. لبخند می‌زند، اما نمی‌خندد. با بالا دادن سینه‌اش غرورش را بیشتر می‌کند و محکم احترام نظامی می‌گذارد. دست دراز می‌کنم ولی هوای سرد زمستان مشتم را پر می‌کند و او خبردار محو و محو تر می‌شود. و من نمی‌دانم چه کار کنم و خواننده می‌خواند: «خورشید می‌درخشد ولی من نه، باران نقره‌ای همه چیز را خواهد شست..." و حالا دیگر من مانده‌ام و اتاق خالی. کنار پنجره می‌روم، یک لحظه سر می‌گردانم تا شاید دوباره او را ببینم، ولی کسی نیست. به کوچه‌ی خلوت و تاریک نگاه می‌کنم. آسمان شب، باد آرامی‌ شاخه‌های خشک درخت‌ها را تکان می‌دهد. ماه نقره‌ای. شبی که تمامی ندارد و دیگر هرگز نپرسیدم چرا خواند: "شب به‌خیر، به هر روز و هر ساعت، شب‌ به‌خیر به تمام آنچه در قلبت جریان دارد.»