اولين كتاب خود را با نام « يادداشت‌های آندره والتر» در بيست و دو سالگی منتشر كرد؛ اين كتاب، داستان جوانی را باز مي گويد كه در نهايت، خود آندره ژيد است. در سال ۱۹۴۷ و زمانی كه ژيد هفتادوهشت ساله بود، آكادمی سوئد جايزه ادبيات نوبل را به او اهدا كرد. وی می‌نويسد : « بزرگترين الهه تقدير پيوسته در گوشم زمزمه مي كند كه ديگر چيز زيادی از عمرت باقی نمانده است».
تا زمان مرگش (۱۹ فوريه ۱۹۵۱)، بحث و جدل‌های فراوانی پيرامون شخصيت و نفوذ او در جريان بود و « سيل انتقاد» از چپ و راست ، كمونيست‌ها و كاتولیکها، تا لب گور او را دنبال می‌کرد. فرانسه هنوز نمیداند كه آيا اين مرد همان شيطان بود كه برای دگرگون كردن «اخلاقيات» جسميت يافته بود، يا اينكه بزرگترين نثرنويس فرانسه پس از آناتول فرانس بود؟
او هنرمند بزرگی بود ، اما تنها كسانی می‌‌توانند او را دوست بدارند كه در مشكلات، آزارها و رنج‌هایی كه می‌برد، سهيم باشند.