ناشر کتاب‌های فارسی بدون سانسور و کتابفروشی ایرانیان خارج از کشور

مدرنیته روزهای تاریکی هم داشت و مدرنیته چیزهایی را هم خراب کرد. ولی اگر می‌خواهی مدرن باشی، بدو، نایست، مدرنیته همین دویدن‌ها و نایستادن‌هاست.

هی به آدم یادآوری می‌کند که من نیستم و آنچه نیست، بیش از همیشه، حضوری قاطع دارد تا نبودنش را مدام در گوشَت بخواند.

جنگ مثل یک کتاب خوانده‌نشده است. به‌تدریج که جلو می‌روی، آهسته‌آهسته شخصیت‌ها و فضاهای آن شکل می‌گیرند. هیچ جنگی شبیه جنگ‌های دیگر نیست.

حالا دیگر هیچ پناهگاهی نداشتیم. | پَرسه می‌‌زدیم و | می‌سوزاندیم، | راه می‌‌گشودیم، | شکوفه‌هایِ خال‌دار می‌‌دادیم، | جایی که نمی‌بایست شکُفت... | و هماغوشی می‌‌کردیم، |جایی که نمی‌بایست لذّت بُرد...

در جایی که حاشیۀ جاده پهن‌تر بود، ایستاد و پیاده شد. کلت و کتاب «جامع‌المقدمات» را برداشت و آمد لب دره و آنها را با تمام قوا به ته دره پرتاب کرد. احساس کرد بار سنگینی را از روی دوشش برداشته‌اند.

یک پسر ده‌دوازده‌ساله بود. گفت، «می‌خواهم آقا را ببینم.» پرسیدم، «با آقا چه کار داری؟» گفت، «می‌خواهم بپرسم که وقتی پدرم را اعدام کردند چیزی دربارۀ جای دوچرخۀ من نگفت. روز قبلش دوچرخه‌ام را قایم کرده بود تا توی کوچه نروم. شب هم دیگر نیامد.»

گفت: «چیزی که‌ پاک نمی‌شه‌ باید مخفی بمونه‌. سر زخم قدیمی رو که‌ باز کنی، درد داره‌.»

جیغ‌های کش‌دار، | خطِ قرمزهای بیمار، | نگاه‌هایِ میخ‌دار، | ساختمان‌های دیوار... | تهران، تهرانِ عزیز من!

اما نه. کاش بماند این نهال‌ها که از خون دلمه بسته در رگ‌های من بر می‌گیرند و بالا می‌روند. کاش بماند این ساقه‌های نازک که هر روز بیشتر قد می‌کشند. تا نشانی این مرده‌هایی شوند که بر گورهایشان سنگی نگذاشتند.

ای مردم، من برای عدالت و برای آزادی و برای دفاع از محرومان، زندگی‌ام را، جسمم را و حالا فرزندم را دادم. من دوست و یاور شما بودم. چرا باور نمی‌کنید؟

آغاز عاشق شدن همیشه به همین صورت است، حتا با همین نشانه‌هاست که می‌توان به وجود عشق تازه‌پاگرفته پی برد: از بی‌انصافی‌یی که با خود می‌آورد، یا از یاد بردن ناگهانی همه‌چیز و همه‌کس.

جیغ‌های کش‌دار، | خطِ قرمزهای بیمار، | نگاه‌هایِ میخ‌دار، | ساختمان‌های دیوار... |تهران، تهرانِ عزیز من!