زویا پیرزاد، نویسنده‌ی معاصر ایرانی، در سال ۱۳۳۱ در آبادان به دنیا می‌آید و در همان شهر به مدرسه می‌رود. وی بعدها به تهران می‌آید و پیش از روی آوردن به داستان‌نویسی کتاب‌هایی ترجمه می‌کند که از میان ‌آن‌ها می‌‌توان به «آلیس در سرزمین عجایب» اثر لوییس کارول و کتاب «آوای جهیدن غوک» که مجموعه‌ای است از هایکوهای شاعران آسیایی اشاره کرد.

پیرزاد در سال‌های ۱۳۷۰، ۱۳۷۶ و ۱۳۷۷، سه مجموعه از داستان‌های کوتاه خود را به چاپ می‌رساند؛ «مثل همه عصرها»، «طعم گس خرمالو» و «یک روز مانده به عید پاک» مجموعه داستان‌های کوتاهی هستند که به دلیل نثر متفاوت خود مورد استقبال مردم قرار می‌گیرند. داستان کوتاه «طعم گس خرمالو» برنده‌ی جایزه‌ی بیست سال ادبیات داستانی در سال ۱۳۷۶ می‌شود. این مجموعه‌ داستان‌ها بعدها در یک کتاب با عنوان «سه کتاب» از سوی ناشر همیشگی آثار پیرزاد (نشر مرکز) به بازار کتاب عرضه می‌شوند.

اولین رمان بلند زویا پیرزاد، با نام «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» در سال ۱۳۸۰ به چاپ می‌رسد. داستان این رمان که با نثر ساده و روانی نوشته شده‌، در شهر آبادانِ دهه‌ی چهل خورشیدی می‌گذرد. این رمان بعد از انتشار علاوه بر اقبال عمومی با اقبال منتقدان و اهالی ادبیات هم روبرو می‌شود و می‌تواند تنها کتاب داستانی باشد که تمامی جوایز نخست سال ۸۰ تمامی گروه‌ها و طیف‌های ادبی (پکا، بنیاد گلشیری، یلدا، منتقدان ونویسندگانمطبوعات) و حتی جایزه‌ی کتاب سال رمان و داستان را از آنِ نویسنده و ناشرش کند. این رمان تا کنون ۲۹ بار تجدید چاپ شده است که در نوع خود یک رکورد به شمار می‌آید.

رمان بعدی پیرزاد «عادت می‌کنیم» نام دارد. این رمان حکایت زندگیِ آرزو صارمی زن مطلقه و بچه‌داری است که دلش می‌خواهد بعضی وقت‌ها خودش را دوست بدارد و کاری که مطابق میل خودش است انجام دهد نه هر کاری که دختر و مادرش می‌خواهند. زویا پیرزاد ساکن آلمان است و برخی از کتاب‌هایش به زبان‌های دیگر هم ترجمه شده‌اند.