عباس پژمان، پزشک، مترجم، نویسنده است.

عباس پژمان متولد 1337(خرمدشت قزوین) می‌باشد. وی از زبان‌های انگلیسی و فرانسه ترجمه می‌کند و به زبان اسپانیایی هم آشناست. پژمان که همه‌ی مراحل تحصیلش را با درخشش طی کرده‌ است مدت چهار سال در دوران دانشجویی مترجم ماهنامه‌ی پزشکی نسخه بود. او ترجمه‌ی آثار ادبی را در اویل دهه‌ی ۱۳۷۰ و ضمن اشتغال به طبابت شروع کرد و اولین اثرش در سال ۱۳۷۳ به چاپ رسید. اما بعد از ترجمه‌ی اثر اول خود به علت گرفتاری‌های شغلی و جو فرهنگی خاصی که در اوایل دهه‌ی هفتاد حاکم بود مدت شش سال از ترجمه دست کشید، تا اینکه مجددا، در سال ۱۳۷۸، ترجمه‌ی آثار خارجی را از سر گرفت. پژمان مقالات متعددی هم در نشریات مختلف به چاپ رسانده و سخنرانی‌های ادبی متعددی در مراکز فرهنگی و دانشگاهی و برنامه‌های تلویزیون ارائه داده و مدت یک سال هم در سرای عالی ترجمه اصول ترجمه را به دانشجویان تدریس کرده‌ است. او همچنین داور یک دوره از جایزه‌ی گلشیری در بخش رمان و داور چندین دوره از جایزه‌ی کتاب سال و کتاب فصل و پروین اعتصامی در بخش ترجمه بوده‌ است. ترجمه‌ی پژمان از کتاب «من و پلاترو»، اثر خوان رامون خیمنس، در دپارتمان‌های زبان و ادبیات اسپانیایی در دانشگاه علامه طباطبایی و بعضی از واحدهای دانشگاه آزاد تهران تدریس می‌شود.

عباس پژمان تسلط کامل مترجم به زبان مقصد و متن اصلی اثر و سبک نویسنده را اساس ترجمه می‌داند و معتقد است که تا مترجم متن اصلی اثر را به طور کامل درک نکند درواقع ترجمه‌ی واقعی صورت نخواهد گرفت و مترجم حتی در بهترین حالت فقط تصورات خودش را به نام ترجمه به زبان مقصد خواهد نوشت. او در مصاحبه‌ای با روزنامه‌ی جام جم می‌گوید: «... دانستن زبان در ترجمه، معنی خاصی دارد. دانستن زبان برای ترجمه‌ی ادبی به این معنی است که آن متنی را که می‌خواهی ترجمه کنی، خوب بفهمی. این موضوع متاسفانه در کشور ما خیلی کمرنگ جلوه داده می‌شود وغالباً تسلط به زبان مقصد را مهم‌تر می‌دانند درحالی که اصلا این‌طور نیست. فهمیدن متن ادبی خودش یک نوع هنر است که امروزه یک تئوری مهم هم پشت سر آن هست... فقط چیزی که هست اگر مترجم به زبان مقصد مسلط باشد بسیاری از مواردی را که معنای آن‌ها را در متن اصلی متوجه نشده‌ است به شکلی می‌نویسد که خیلی مشخص نباشد؛ هر چند بالاخره ردپاهایی هم از خودش باقی می‌گذارد و از روی همان متن فارسی هم می‌شود فهمید که مترجم نتوانسته‌ است برخی مفاهیم را بفهمد. هرچقدر هم که مترجم روی متن فارسی کار کند، و بخواهد به آن مواردی که آنها را نفهمیده صورت‌های منطقی بدهد، معمولا باز هم رد پاهایی ازخودش برجای می‌گذارد.» عباس پژمان در ترجمه‌ی خود از شازده کوچولو، اثر مشهور آنتوان دو سنت اگزوپری، که چاپ اول آن در تابستان ۱۳۸۷ منتشرشد، این نکته را به طور مبسوط و مستدل طی توضیحات چهل صفحه‌ای خود در مؤخره‌ی کتاب شرح می‌دهد.

 

زندگی و آثار:

- فارغ التحصیل از دبیرستان در رشته‌ی ریاضی، ۱۳۵۶

- ورود به دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه تهران،۱۳۵۶

- فارغ التحصیل پزشکی از دانشکده‌ی پزشکی تهران سال ۱۳۶۵

- مترجم رسمی ماهنامه‌ی پزشکی نسخه به مدت ۴ سال در دوران دانشجویی

- شروع به کار ترجمه‌ی ادبیات داستانی در اواخر دهه‌ی شصت.

آثار چاپ شده:

شازده کوچولو / آنتوان دو سنت اگزوپری

در جستجوی زمان از دست رفته(مارسل پروست) / باز نویسی برای تئاتر به قلم هارولد پینتر و دای ترویس

من و پلاترو / خوآن رامون خیمنس

سال مرگ ریکاردوریش/ ژوزه ساراماگو

همه‌ی نام‌ها / ژوزه ساراماگو/ ژوزه ساراماگو

تاریخ محاصره‌ی لیسبون / ژوزه ساراماگو

والس خداحافظی / میلان کوندرا

ماری / ولادیمیر ناباکف

باخت پنهان / گراهام گرین

بوی خوش عشق / گی یرمو آریاگا

بهار رم / امانوئل روبلس

موز وحشی / ژوزه مارو د واسکونسلوس

تولدی دیگر / ماری داریوسک

آلبوم خاطرات / هانس هرلین

کاناپه‌ی قرمز/ میشل لبر