ژان آنوی(1987 ـ 1910)، نمایشنامه­‌نویس، کارگردان و داستان­‌نویس فرانسوی در شهر بوردو به دنیا می­‌آید. آنوی در سال 1923 هم­زمان با تحصیل در دوره­‌ی دبیرستان، علاقه­‌ی خود را به تئاتر کشف می­‌کند. وی سپس تحت تأثیر دو نمایشنامه از دو نمایشنامه­‌نویسِ برجسته قرار می­‌گیرد : «زوج­‌های برج ایفل» اثر ژان کوکتو در سال 1921، و «زیگفرید» اثر ژان ژیرودو در سال 1928. آنوی در سال­‌های 1929 و 1930 به عنوان منشی لویی ژووه (بازیگر، کارگردان و مدیر تئاتر مشهور فرانسوی) در کُمدیِ شانزه­‌لیزه مشغول به کار می­‌شود، اما پس از مدتی برای آنکه بتواند تمام وقت خود را صرف نوشتن کند از این کار کناره­‌‌گیری می­‌کند. در سال 1932 نخستین نمایشنامه­‌اش به نام «هومولوسِ لال» با شکست مواجه می­‌شود. آنوی چند ماه بعد نمایشنامه­‌ی «هِرمین» را منتشر می کند، اما اولین موفقیتِ واقعیِ او در سال 1937 با اجرای نمایشنامه­‌ی «مسافر بی­توشه» در تئاتر ماتورَن رقم می­‌خورد. وی در چهارم فوریه­‌ی 1944 برجسته‌­ترین نمایشنامه­‌ی خود «آنتیگون» را در تئاتر آتُلیه اجرا می­‌کند.  این اثر اقتباسی است از نمایشنامه­‌ی «آنتیگونه» اثرِ سوفوکل نمایشنامه‌نویسِ مشهورِ یونانِ باستان. آنوی این نمایشنامه را با الهام از شرایط جنگ جهانیِ دوم و اشغالِ فرانسه توسط ارتش آلمان می­‌نویسد و آنتیگونِ جوان به نماد مقاومت در دورانِ اشغال تبدیل می­‌شود. پس از آزادسازی، آنوی به طور متناوب نمایشنامه­‌هایی می­‌نویسد که خودش آن­ها را این­گونه دسته‌­بندی می­کند : نمایشنامه‌­های "سیاه"، "صورتی"، "درخشان"، "نابهنجار"، "مُبَدَّل"، "سِرّی" و "شوخ". او این دسته­‌بندی را بر حسب میزانِ درنده‌­خویی، نفاق و بدبینیِ موجود در این آثار انجام داده است. وی در این مدت نمایشنامه­‌‎های موفق متعددی خلق می­‌کند که از آن میان می­توان به آثاری چون «دعوت به قصر» (1947)، «چَکاوک» (1952)، «بیتوسِ بیچاره یا شامِ سرها» (1956) و «بِکِت یا فخرِ خداوند» (1959) اشاره کرد. آثارِ آنوی در زیر پوششِ نوعی شک­‌گرایی، بیان­گرِ یک بدبینیِ عمیق هستند. او نبردهای پرشوری را به تصویر می­‌کشد که در آن­ها خُلوص و آرمان­گرایی در مواجهه با واقع­گرایی و فرومایگی در هم می­‌شکنند.

ژان آنوی در سوم اُکتبر سال 1987 در شهر لوزانِ سوییس از دنیا می­‌رود.