ژان لوک لاگارس، بازیگر، کارگردان و درام­‌نویس فرانسوی است که امروزه آثارش در فرانسه بیش از سایر نویسندگان معاصر به روی صحنه می­‌رود. او به هنگام مرگش در 30 سپتامبر 1995 کارگردانی سرشناس بود، اما هنوز به عنوان نویسنده شناخته نشده بود. البته برخی از نمایشنامه‌­هایش با موفقیت به روی صحنه رفته بودند، اما سایر آثارش در کِشوی میز مانده یا آن­چنان که می­‌بایست مورد توجه قرار نگرفته بودند. لاگارس پس از مرگ­ش شهرتی روزافزون یافته است. اگر او در دوره‌­ی حیات­‌اش به عنوان نویسنده‌­ای مهم شناخته نشد، شاید به این دلیل است که زبان تئاتریِ نمایشنامه­‌هایش بی­‌اندازه پیشرو و نوآورانه است. سادگیِ واژگان، عمق اندیشه و اصالت نحویِ زبان­‌اش از او یک نویسنده‌‌ی معاصر برجسته و در عین حال بی­‌همتا ساخته است. متون او به زبان­‌های گوناگون ترجمه شده و در بسیاری از کشورها به اجرا درآمده­‌اند. لاگارس تحصیلات خود را در رشته­‌ی فلسفه انجام می­‌دهد و هم­زمان تئاتر رولوت ( خانه­‌ی درشکه­‌ای ) را در سال 1978 تأسیس می­‌کند. او به ویژه آثار نویسندگانی چون ماریوو، لابیش و یونسکو را به روی صحنه می­‌برد، و سپس به اجرای متون خود می­‌پردازد. وی اثری پُربار از خود به جا می­‌گذارد که دربرگیرنده‌­ی ده‌­ها نمایشنامه، چند داستان و یک رمان است ( بیست­ و­پنج نمایشنامه، سه داستان، یک کتابچه­‌ی اپرا و...). نوشته­‌های او از نو توسط منتقدان و کارگردانان تئاتر کشف شد. تئاتر لاگارس، تئاتری است با محوریت کلام و نمایشنامه­‌هایش از طرح‌­هایی نسبتاً نحیف برخوردارند. نوشتار او  را جملات معترضه شکل می­‌دهند، شخصیت­‌ها دائماً حرف­‌هایی را که از پیش گفته­‌اند اصلاح و تکرار می­‌کنند. علیرغم تلاشی که برای روشن ساختن حداکثری مسائل صورت می­‌گیرد، متن بیش از پیش به گونه­‌ای تناقض­‌آمیز مبهم می‌شود. تئاتر لاگارس( برای مثال) توانایی هریک از ما در بیان حرف­های­‌مان را به چالش می­‌کشد. ژان لوک لاگارس در سن 38 سالگی بر اثر ابتلا به بیماری ایدز دچار مرگی زودرس می­‌شود، درست مانند دیگر نمایشنامه‌­نویس هم نسل‌اش برنارماری کُلتِس که به لطف اجراهای پاتریس شِرو از آثارش به شهرتی زودهنگام دست یافت، در صورتی که لاگارس نمایشنامه­‌هایش را خودش به روی صحنه می­‌بُرد.