قطارباز حاصل پی گرفتن یک رویای کودکانه است. رویای کسی که کودکی‌اش در دهه شصت گذشته و تصویر قطارهای خارجی در فیلم‌هایی مثل شرلوک هلمز و پوآرو، او را به داستان‌های جنایی علاقه‌مند کرده و قطارها به عنوان پرتکرارترین محلی که جنایت‌ها در آن اتفاق می‌افتند، تبدیل به اتاق‌هایی می‌شدند که خیال یک کودک می‌توانست در آنها پرواز کند. احسان نوروزی این خیال را تا میان‌سالی دنبال کرده و حاصل آن صبح روزی شده که در راه‌آهن تهران روبروی مدیر روابط عمومی این اداره نشسته و از رویای قطار حرف زده و گفته: «می‌خوام یک‌سال خودم رو وقف راه‌آهن کنم، خیمه بزنم توی کتابخونه و محل اسناد راه‌آهن و هرچی دستم می‌رسه بخونم. می‌خوام به همه‌ی ایستگاه‌ها برم و با همه‌ی کارکنان و بازنشسته‌ها حرف بزنم و خاطرات‌شون رو ثبت کنم و سوار همه‌ی قطارهای مسافربری و باری بشم.»

احسان نوروزی، همانگونه که خودش گفت، اسناد، نوشته‌ها و تصاویر راه‌آهن…