چند هزار سال باید بگذرد تا بوی کسی که دوستش داری از یادت بپرد؟

کسی که درون من زنده بود چشمهای بزرگ و روشن داشت. هی حرف میزد و حرف میزد و شهامت داشت همه چیز بگوید.

آدمی که بیرون بود شهامت هیچ چیز را نداشت. فرومی رفت و فکر میکرد به پیش میرود. سکوت میکرد و فکر می‌کرد دفاع می‌کند. کسی که درون من زنده بود با چشمهایش پارچه ی سفید را کنار زد.

قاب عکس را به من نشان داد.

دست نخورده بود. مثل پانزده سالگی.

زنده‌ی درون من تا قاب را گردگیری کرد نگاه مرد شفاف شد.