این حقیقت را، بدون آنکه قصد مقایسه داشته باشم، می‌توان از شاهنامه تا بوف کور مشاهده کرد.

عینی‌تر صحبت کنم باید بگویم شما کودک هفت ساله‌ای را در نظر بگیرید که صحنه انفجار بمب را در همسایگی‌شان شاهد

مزدک پنجه‌ای – شمس آقاجانی از جمله شاگردان کلاس‌های شعر دکتر رضا براهنی در سال‌های گذشته بوده است. چندگانه از برخی واژگان و در ‌‌نهایت کارکردهای زبانی در سویه ارائه‌های حقیقت و مجاز بهره ببرد به واقع ما شاهد

وسوسه گرد آیینه‌ام که می‌سترد؟ ناگهانم که می‌جهد بر دوش؟ نرم‌نرمک به در که می‌کوبد؟ پیه‌سوزم که می‌کند خاموش؟ سوی خلوتگهم که می‌آید؟ وندرین سردنا، که می‌پاید؟ که به دریا کنار خاطره‌ام شادمان از غریو توفان است؟ به امید شکیب پا بر جام که ز آینده‌اش گریزان است؟ ز آتش شکوه‌ام که می‌سوزد؟ به نگاهم که چشم می‌دوزد؟ می‌شود رفتن که دیر امشب؟ به رخم می‌کشد که آوایش؟ یادبود که یادبود من است؟ حرف می‌گویدم که ایمایش؟ به سکوتش… به سکوتش نهفته غوغایی شرم می‌ریزد از دو چشمانش. سایه‌ی محو آرزوهایم می‌خزد نرم روی دامانش. گه به کاشانه‌ی تصّور من عهدهای شکسته می‌آید. – تا در انبوه بار خاطره‌ام یادبودش غمی بیفراید. غم دیرین من به خشم امید شد گرفتار و خورد سیلی‌ها یأس ترسید و پا کشید و برفت حال غم نیز گشته ناپیدا. عهد امید را نمی‌شکنم، عهد دارد امید با او نیز. کی در آغوشت،  آرزو! افتم ای سکوت! از میان ما برخیز. #مجموعهاشعاراسماعیلشاهرودی

او در میان نخستین پیروان نیما که عبارت بودند از منوچهر شیبانی، فریدون توللی، اسماعیل شاهرودی، هوشنگ ابتهاج سال‌های پس از کودتای 28 مرداد تا انقلاب بهمن ۵۷، سال‌های تحمیل انزوا به کسرایی توسط رژیم شاه بود، گرچه

چهره به یکباره برندار- روبند را، که چشم مرا نور می‌زند این دیگر از قواعد بازی جداست که بی‌بی‌ت روی شاه به غیر خواب ندارم کی می شود که خواب مرا به آغوش گرم تو بسپارد؟ من فکر می کنم که در این شهر، عشق تو شاهراه

می‌رسد؟ بهائیان در چه دوره‌ای از تاریخ آموزش و پرورش ایران به تأسیس مدارس در کشور اقدام کردند؟ سلی شاهور دکتر سلی شاهور اثر پژوهشی «مدارس فراموش‌شده» را برای نخستین بار در سال ۲۰۱۰ به زبان انگلیسی منتشر کرد به همین مناسبت درباره چگونگی تهیه و تألیف کتابی که دکتر شاهور از آن به عنوان بخشی از تاریخ آموزش و پرورش مثلاً نماینده زرتشیان از هند از ناصرالدین شاه می‌خواهد که اجازه بدهد زرتشتیان در ایران مدرسه باز کنند فقط رضا شاه بود که بر ورزش در مدارس تأکید می‌کرد.

هفته‌ی گذشته مرکز فرهنگی شهر کتاب در نشست نقد خود شاهد چنین رویدادی بود. ادبیات مدرن روسیه از یک سو شاهد توتالیتاریسم کمونیستی روسی و انحصارگرایی در کلام بوده و از طرف دیگر مافیا در استالین خوب ما مرتب رابطه‌ی «خود» و «دیگری» را شاهد هستیم.

همین آشفتگی در مهارسازیِ جوهر داستان و ایجاد جهانواره ای جدید را در داستان “فرستاده ویژه” نیز می توان شاهد

بخش دیگر به ویرایش مربوط است که اگر یک ویراستار حرفه‌ای روی متن کار می‌کرد، ما امروز با شاهکاری در ادبیات

همین حرف را هم رضا سیدحسینی در سال آخر عمرش زد. کتابی که در آغاز دههٔ چهل در کنار کتابِ درخشان «مکتب‌های ادبی» رضا سیدحسینی به دو کتابِ گره‌گشا و بالینی

بدم می‌آید و متأسفانه این گونه روابط قرون وسطاییِ نان قرض دادن‌ها به «اساتید» و «پیشکسوتان» را زیاد شاهد مانا آقایی: در کتاب اخیرتان «پیش از غرق شدن» شاهد اشعار معناگرا هستیم که از طرفی حاصل فلسفه ورزیدن شما