متولد روز چهارشنبه ۱۵ شهریور ۱۳۴۰ در تهران هستم. پدر و مادرم مثل همه طبقه متوسطی های دهه ۴۰ و ۵۰ خیلی آرزوها برایم داشتند. بویژه آینده شغلی و تحصیلی که کمتر از آقای دکتر کفایت نمی کرد. اما کمی نخواستم و کمی هم نشد.

در دبیرستان دارالفنون به افکار و عقاید همه سازمانهای چپ و مذهبی سرک کشیدم و در واقع پوست انداختم تا رسیدیم به انقلاب ، انقلاب فرهنگی و جنگ.

کم نیستند کسانی که در قاب رویاهایم نقش  بستنه اند و سالهاست که با یک نقش و یک لباس با من زندگی می کنند. چهره هایی شاداب و جوان، خندان. تصویر در کوه است یا در گوشه ای از کافه ای. آنان به جوانی می خندند و من پیرانه سر حسرت دیدار دوباره آنان را به دل دارم. شاید وقتی دیگر و در سویی دیگر!

مهاجرت دهه ۶۰ را هم آزمودم. اما جای من نبود. برگشتم و این بازگشت مرا به خبرگزاری جمهوری اسلامی کشاند که ۱۴ سال تلخ و شیرین زندگی ام را تجربه کردم و پس از آن با  صلیبی بر دوش از روزنامه ای به روزنامه ای دیگر.

ابرار دستی بر آتش بود . در روزنامه اخبار به صندلی دبیری رسیدم و پس از دوم خرداد به سمت سردبیری که در بامداد نو، حیات نو و همبستگی، صبح اقتصاد، فارسی، ۲۰ ساله ها و دنیای خودرو کوله باری بود از تجربه و دوستی. و اکنون در این روزهای دور از تهران، پدر و مادرم وارد سومین سال می شوند. در اخبار و حیات نو تجربه ویژه نامه ها ی ورزشی، سینمایی و آخر هفته در روزنامه جمعه یک تجربه جدید و شیرین بود.

در فاصله جوانمرگی اخبار تا حیات نو مجموعه ای از مصاحبه هایم را در قالب چهار کتاب به همت جعفر همایی در نشر نی منتشر کردم.