بهاییان و آموزش و پرورش نوین در ایران
شاهور در طی پژوهشی چندین ساله، دست به نگارش این کتاب زده است؛ کتابی با عنوان «مدارس فراموش شده» که دوره زمانی ۱۸۹۹ تا ۱۹۳۴ را در برمی‌گیرد.
"سلی شاهور"، در "مدارس فراموش شده"، در مقدمه‌ای تحت عنوان «آموزش و پرورش از دید اصلاح‌طلبان ایران در قرن نوزدهم»، به اصلاحات در ایران ازجمله اصلاحات در چگونگی آموزش و پرورش در زمان قاجاریه می‌پردازد. سپس در فصل دوم وضعیت آموزش و پرورش در ایران تا پایان قرن نوزدهم میلادی را مورد بررسی قرار می‌دهد و از جمله شرح جامعی درباره مدارس میسیونرهای خارجی در ایران از دهه ۱۸۳۰ تا دهه ۱۸۵۰ دارد؛ مدارسی چون مدارس کلیسای پرسبی‌ترین آمریکایی و کلیسای کاتولیک فرانسه در ایران. در این میان بر اولین مدارس دولتی نوین در ایران مکث می‌کند: دارالفنون تهران و دارالفنون تبریز. نویسنده همچنین فعالیت سازمان‌های فرهنگی خارجی چون اتحاد فرانسه و اتحاد جهانی یهود و هم فعالیت‌های آموزشی اقلیت‌های مذهبی بومی چون «ارامنه»، «آسوریان و نسطوریان»، «زردشتیان»، «یهودیان» و «بهائیان» را مرور می‌کند.