حافظ یکی از شعرای خوب ایرانی است که جای او در صدر قرار دارد. او یک دانگ از شش دانگ قصر ادبیات زبان شیرین پارسی می‌باشد. پنج دانگ دیگر این کاخ ارزشمند بدون شک و ترتیب تقدم فردوسی، خیام، مولوی، سعدی و نظامی هستند. البته این بستگی به نظر فرد دارد که برای کدام یک حق تقدم قائل شود. به هر حال این کاخی است که به قول فردوسی باد و باران نمی‌تواند گزندی به آن برساند.
حافظ در طول عمرش، هفتاد و اندی سال تعداد پانصد غزل سروده است. به طوری که در میان عموم شنیده شد او 499 غزل به طور قطع سروده و پانصدمین آن در نیمه‌هایش بود که از دنیا رفت. غزل‌های حافظ حدودا هفتصد سال مورد توجه اقشار مختلف جوامع ایرانی و مردم کشورها و جزایر فارسی زبان اطراف بوده است.
این کتاب از قدیم در غالب محل‌های تجمع مردم مانند؛ تکایا، مساجد و کتابخانه‌های وابسته به اماکن مذهبی و گاهی در کنار قرآن و کتاب‌های دیگر آسمانی در گنجه‌ها و قفسه‌ها جای داشته است. شک نیست که هنوز هم دیوان حافظ در بیشتر خانه‌ها برای فالگیری و مطالعه‌ی گاه به گاه وجود دارد.
صَلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا
دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا
چه نسبت است به رندی صلاح و تقوی را
سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا
ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد
چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا
چو کحل بینش ما خاک آستان شماست
کجا رویم بفرما از این جناب کجا
مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است
کجا همی روی ای دل بدین شتاب کجا
بشد که یاد خوشش باد روزگار وصال
خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا
قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست
قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا