کتاب آری به زندگی که به معجزهٔ کوچکی می‌ماند، شامل سخنرانی‌هایی است که روان‌پزشک اتریشی، ویکتور فرانکل در سال ۱۹۴۶، حدود یازده ماه پس از آزادی‌اش از اردوگاه‌های کار اجباری ایراد کرد، جایی که زمان کوتاهی قبل از آزادی‌اش، در آستانهٔ مرگ بود. سخنرانی‌ها را فرانکل در قالب کتاب ویرایش کرد. در این کتاب با این رویکرد معناگرانه مواجه می‌شویم که اگر نتوانیم سرنوشت خود را تغییر دهیم، دست‌کم می‌توانیم آن را بپذیریم و خود را با آن وفق بدهیم و شاید حتی در وسط سختی‌ها و گرفتاری‌ها رشد درونی به ما دست دهد. این رویکرد، بخشی از مکتبی است که به «درمانگری وجودی» معروف شد. این مکتب به مسائل وسیع‌تر زندگی، مثل رنج کشیدن و مردن، می‌پردازد. فرانکل دلیل می‌آورد که وقتی شخص معنایی روشن از هدف زندگی دارد، برخورد بهتری می‌شود با همهٔ این مسائل داشت. درمانگری‌های وجودی از جمله روایت فرانکل از آن، مخصوصاً به عنوان بخشی از جنبش روان‌شناسی انسان‌گرا که در دههٔ ۱۹۷۰ به اوج خود رسید، شکوفا شد و در دهه‌های بعد ادامه پیدا کرد. مطمئناً تبار قوی‌بنیه‌ای از معنادرمانی و تحلیل وجودی تا به امروز ادامه یافته است