ورنر هرتزوگ، کارگردان نامدار آلمانی، از راه یخ رفتن را به قصد انتشار ننوشت. وقتی آخر نوامبر ۱۹۷۴ به او خبر دادند لوته آیزنر در پاریس در بستر بیماری افتاده، ژاکت و قطب‌نما و کیسه‌انفرادی‌اش را برداشته و پای پیاده زده به کوره‌راه‌های یخ‌بسته و از دل روستاهای گمنام گذشته، شب‌ها را گاه در کلیسا گاه در ویلایی متروک گذرانده، تا عاقبت به پاریس، به بالینِ آیزنر، رسیده. چهار سال بعد بود که رضایت داد به انتشار یادداشت‌های این سلوک. خودش زمانی گفته ترجیح می‌دهد او را با نوشته‌هایش به یاد بیاورند، تا با فیلم‌هایی که ساخته. از راهِ یخ رفتن از همان نوشته‌هاست: خاطره‌نگاریِ پای پیاده به راهِ یخ زدن محضِ زیارتِ دوستِ ناخوش، و راهنمای راه گم کردن در کوره‌راه‌های روستایی.