قصه‏‌ها و روایت‏های یک ملت سازنده جهان سیاست هستند و ساخت این روایات توسط عنصر تخیل امكان‏پذیر می‏گردد. تخیلی که نزد ایرانیان همواره دارای جایگاهی اساسی بوده و نقشی محوری در شكل ‏دهی به هویت آنان و تداوم آن در قالب یک تاریخ اسطوره‏ای داشته است. در این اثر با ابتنای بر دستگاه فکری پل ریکور، ایدئولوژی نیز نوعی از ساختار اندیشه تلقی می‏شود که می‌توان آن را به هر گروه، طبقه یا ملت خاصی نسبت داد. مراد از این مفهوم در تلقی ریکوری آن نوعی کاربست است و نه انحلال تمامی ارزش‌ها در عقایدی مبهم مانند جامعه اشتراکی و امت. بنابراین، ایران در این اثر ذیل شبکه‌ای از مفاهیم همچون تخیل، ایدئولوژی، اسطوره و روایت مورد بررسی قرار گرفته و تلاش شده تا نسبت ایدئولوژی با تلقی ریکور از آن یعنی همگرایی یا ادغام مورد بررسی قرار گیرد. ایران به این تعبیر یک مفهوم روایی ـ تخیلی است و فرض نگارنده این است که تنها روایت مثبت از ایران اندیشه «ایرانشهری» است که نقصان نگرش‌های ایدئولوژیک پیشین به این مفهوم را ندارد.