از دهه ۱۹۹۰، رویکردهای سنتی به برنامه ‏ریزی استراتژیک و مفاهیم زیرساختی آنها انتقادات فراوانی را هم از سوی پژوهشگران و هم مجریان و مدیران برانگیخته اند. انتقادات به ‏ویژه مربوط به انگاره مرکزی برنامه ‏ریزی استراتژیک می ‏شود که برنامه‏ ها باید صرفاً برای یک جهت واحد در آینده تدوین شوند. بسیاری از تحلیل‏ گران استدلال می ‏کنند که مفاهیم و چارچوب ‏های سنتی برنامه‏ ریزی استراتژیک مطابق با الزامات برنامه ‏ریزی موفق در یک محیط پویا، پیچیده و به‏طور فزاینده بی‏ثبات کسب‏وکار نیستند. با توجه به این چالش ‏ها، مدیران استراتژیک در محیط امروزی کسب ‏و کار باید پاسخ‏ هایی را برای دو پرسش کلیدی بیابند: چگونه می‏ توانیم بی ‎ثباتی، پیچیدگی و عدم اطمینانی را که امروزه در بسیاری از صنایع مشاهده می ‏کنیم درون برنامه ‏ریزی استراتژیک تلفیق کنیم؟ چگونه می ‏توانیم استراتژی ‏ها را منعطف‏ تر و سازگار تر با محیط‏ های متغیر سازیم؟ این کتاب تلاشی است برای پاسخ دادن به این پرسش‏ ها. در قلب این کتاب معرفی آنچه که ما «برنامه‏ ریزی استراتژیک مبتنی بر سناریو» می ‏نامیم نهفته است، چارچوبی روشمند برای ایجاد استراتژی‏ ها در دنیایی نامطمئن.