تاریخ تشیّع در ایران از آغاز تا قرن دهم هجری موضوع این کتاب می باشد. مؤلف در این کتاب به گونه های مختلف تشیع و به بررسی مکتب های کلامی مثل معتزله و غالی ها پرداخته و پس از آن به ذکر تشیع در شهرهای مختلف و علّت نفوذ تشیع در آن شهرها پرداخته است. مؤلف در بررسی تشیع در شهرهای ایران به ترتیب هر قرن تا قرن دهم پرداخته و تأثیر مکتب شیخ مفید و مکتب شیخ طوسی و حوزه های نجف، بغداد و کوفه بر تشیع ایران را بیان می ‌کنند. در بخش دیگر به تأثیر پذیری، تشیع ایران از مکتب حلّه، حلب، تشیع شامات، جبل عامل و عراق، پرداخته شده است. مؤلّف در کتاب خود معتقد است که آغاز تشیع در ایران از دوره صفوی ها نبوده، بلکه از ابتدای فتح ایران، وارد و مراحل رشد خود را به تدریج پیموده تا در زمان به قدرت رسیدن صفویان، بدون مواجهه با مقاومت جدی به مذهب تشیع در ایران رسمیّت بخشیدند و این مطلب را نقد و بررسی کرده است.