بیشتر مردمان، از جنگل نشینان گرفته تا افراد اجتماعات پیشرفته در فرهنگ، انسان را تنها غرض غائی همه چیز نمی دانند. چنین اعتقادی مخالف آن احساس بسیار عمیقی است که به موجب آن همه حیات و هستی انسان وابسته به نوایی است که خارج از ذات اوست، ولی به یک معنی در طبیعت با او همانند است و باید با او هماهنگی کند. احساس اصلی همه ادیان همین است. برای اینکه این معنی از پیشاپیش درک شود، باید به ادیان ابتدایی و گذشته توجه بیشتری کرد. ممکن است گفته های این ادیان غیر فلسفی و غیر علمی باشد، با چیزی جز قبول بی چون و چرای دریافتهای حواس یا امور خیالی و رمزی نباشد، اما این ادیان، به شیوه خاص خود، آنچه بهتر توانسته اند گفته اند.