این نابغه‌ی ناآرام و پرنویس که بخش زیادی از عمر نه‌چندان درازش در سفر یا در بحبوحه‌ی زدوخوردها و ماجراهای سیاسی گذشت، پس از مرگ گویی زندگی دیگری از سر گرفت و خیلی زود راهی پایتخت‌ها و دانشگاه‌های اروپایی شد، چنان‌که در اوائل قرن سیزدهم میلادی مکتبی لاتینی به نام او پدید آمد و بزرگانی چون راجر بیکن و آلبرت کبیر (آلبرتوس ماگنوس) به آثار ابن سینا توجه ویژه‌ای نشان دادند و دانشمندانی چون گیوم دُوِرنی و توماس آکویناس از ترس نفوذ اندیشه‌های ابن سینا در میان مسیحیان اروپا خود را ناچار دیدند که به معارضه با وی برخیزند و به ردّ و نقض آرای او بپردازند.