خانه‌روشنی و چهار نمایشنامه‌ی دیگر به نام‌های:
 
 
دعوت، دست بالای دست، خوشا به حال بردباران و پیام زن دانا
 
 
 
 
 
غلامحسین ساعدی در 1314 در تبریز دیده به جهان گشود، او با نام مستعار گوهر مراد بیشتر آثار نمایش خود را به چاپ سپرد‏.‏ در دانشگاههای تبریز و تهران پزشکی و روان پزشکی خواند‏.‏ با درک خاصی از شخصیت های روان پریش و آشفته ذهن و کشف دردها و آسیب های روحی آنان، توانست به خوبی از این کاراکترها در داستانهای خود بهره گیرد‏.‏ فضای داستانها و نمایشنامه هایش آکنده از در هم آمیختگی کابوس و واقعیت است که فضایی وهمناک به آثارش می دهد‏.‏ اولین مجموعه داستانش در 1339 ‏(‏ به نام شب نشینی با شکوه منتشر شد‏.‏ در مجموعه داستان به هم پیوسته عزاداران بَیَل ‏(‏1342‏)‏،توپ و ترس و لرز ‏(‏1346‏)‏ از بدویت جغرافیایی برای ترسیم فضایی شگفتی ؛آفرین و ترسناک به خوبی بهره می جوید‏.‏ از مجموعه داستانهایش می توان از واهمه های بی نام و نشان ‏(‏1346‏)‏، گور و گهواره ‏(‏1350‏)‏ و از تک نگاریهای او اهل هوا‏(‏1345‏)‏ و خیاو یا مشکینن شهر و از آثار نمایشی اش‏:‏ لال بازیها، چوب به دستهای ورزیل آی با کلاه و آی بی کلاه و دیکته و زاویه را می توان نام برد‏.‏ ساعدی در 1361 در فرانسه در گذشت و در جدار صادق هدایت بر خاک سپرده شد‏.‏