فروید با تمرکز بر دستگاه روانی انسان و پژوهش در آثار ادبی و هنری و در ابتدای قرن بیستم با نوشتن کتاب «تعبیر رؤیا‌»، حضور روشی را اعلام کرد که قرار بود بنیان آگاهی پیشین را دستخوش دگرگونی سازد. شاید بیراه نباشد بگویم اگر مطالعه و تحقیق و بعد کار بالینی بر روی رؤیا نبود، روان‌کاوی‌ای هم نبود. اکنون با گذشت بیش‌از ۱۲۰ سال از تولد روان‌کاوی و با بررسی پراتیک آن می‌توانیم توجه به عالم رؤیا را با ارتقای سوژه‌ی سخن‌گو از یک موجود صرفاً بیمار که نیاز به زدودن علائم بیماری‌اش دارد به جایگاه روان‌کاوی‌شونده، یعنی منبع دانش ضمیر ناآگاه برای تحلیل، به‌عنوان نقش کلیدی گذر از تلقین به تحلیل بدانیم. به‌دلیل همین اهمیت بنیادین نیز فروید به‌عنوان بنیان‌گذار روان‌کاوی، علاوه بر اثر شگرف خود «تعبیر رؤیا»، آثار دیگری در این زمینه منتشر ساخت. آثاری که مستقیماً از کار عملی با انسان‌ها در فرایند روان‌کاوی حاصل شده است. او ۱۱ درس‌گفتار اختصاصی در زمینه‌ی رؤیاها در سال ۱۹۱۶ برگزار کرد.