این جلد در دو بخش نوشته شده است که بخش اول آن تکمیل‌کننده جلد قبل با عنوان «پیرامون بانو سوان» است و بخش دوم آن «نام جاها: جا» است. زیبایی‌های کتاب در این جلد عمیق‌تر می‌شود و خواننده متوجه می‌شود نگاه راوی بسیار دقیق‌تر و تیزبین‌تر شده است. راوی در این جلد کودکی را پشت سر گذاشته و به نظر به سن بلوغ رسیده است. در جلد اول، همراه با راوی با محیط زندگی و جهان‌بینی او آشنا شدیم اما در این جلد درک بنیادی ما از جهان کمابیش کامل شده، ابعاد مختلف ضمیر انسان را، چه به عنوان فرد و چه عنصری اجتماعی، می‌شناسیم و با «ماده خام» آنچه پروست «نوعی آفرینش تازه جهان» می‌نامد آشنا شده‌ایم و شاهد آغاز تلاش راوی در کاری هستیم که کارستان او و همه ما است: زمان گذران و فرساینده را از دست بطالت و مرگ بیرون کشیدن و با لحظه‌لحظه‌های آن پرستشگاهی ماندگار ساختن. در جلد قبل دیدیم که سوان عاشق شده و چه بسا ماجرای عشقی سوان بسیار خواندنی هم بود. اما نکته این‌جاست که سوان عاشق زنی شده که هیچکس حتی فکرش را هم نمی‌کرد. در واقع کسی «اودت دو کره‌سی» بدنام و هرجایی را در شأن سوان نمی‌داند و از همین رو است که ارتباط خانواده راوی با سوان بسیار کم و کمتر شده است. با این حال خود راوی بسیار با سوان احساس نزدیکی می‌کند و حتی حرکات و کارهای او را تقلید می‌کند. ماجرا وقتی جالب‌تر می‌شود که راوی علاقه فراوانی به دختر سوان هم پیدا می‌کند.