«زن‌ها و بچه‌ها با دیدن من پوزخند می‌زدند، یعنی که عقلش سر جا نیست. جوری رفتار می‌کردند انگار من دیوانه شده‌ام. زنان به من می‌خندیدند و زخم‌زبان می‌زدند. می‌گفتند از تو دیگر هیچ چیز بعید نیست، ممکن است هر کاری بکنی. اگر زنی می‌خواست با من دوست باشد از ترس مردم خودش را کنار می‌کشید. من هم سعی می‌کردم چشمم به چشم کسی نیفتند، یا نشنوم از من چه می‌گویند. دیگر خودم هم رویم نمیذشد با کسی رفت‌وآمد کنم، چنن طوری رفتار می‌کردند انگار که من هیچ‌ام ... چند سال طول کشید تا مردم کمتر سربه‌سرم بگذارند، البته زنان هنوز هم به من نگاه می‌کنند ولی دیگر چیزی نمی‌گویند، طوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. اما برای من اتفاقی بزرگتر از این نمی‌توانست بیفتند.