این کتاب شامل دو سفرنامه است؛ سفرنامۀ اول تلفیقی بین واقعیت و خیال است و شخصیت‌ها حقیقی نیستند و اگر هم هستند، اسم‌هایشان خیالی است و ماجرای سفر (به قول نویسنده تبعید خودخواسته) کارگردانی به پاریس است در سال‌های 1981 تا 1985 میلادی. سفرنامۀ دوم، سفر نویسنده به دوبی است و شرح بی‌عدالتی است که در آنجا حکم‌فرماست و این بی‌عدالتی نویسندۀ سفرنامه را نیز در چنگال خود می‌گیرد و در کتاب قصۀ رهایی آن آمده است. این دو متنی که در کتاب آمده، روایت شخصی رویدادهایی است که داریوش مهرجویی چهرۀ پرآوازۀ سینمای اندیشه در دو مقطع زمانی با آن رودررو بوده است. هرچند یکی تنها یک سوءتفاهم و خطای مأموران کشورهای همسایه است؛ اما دیگری در چارچوب گستره‌ای تاریخی پر از سوءتفاهم‌های فردی و اجتماعی و فرهنگی کلان‌تر قرار می‌گیرد.