این کتاب، دیوان اشعار عبدالرحمن بن احمد جامی با مقدمه و اشراف محمد روشن است. نورالدّین ابوالبرکات عبدالرّحمان بن نظامالدّین احمد بن محمّد جامى از شاعران نامدار زبان فارسى است که او را پس از حافظ بزرگترین سخنسراى فارسى شمردهاند و خاتم الشعرا لقب نهاده اند. دیوان قصاید و غزلیات این دیوان را جامی در سال ۸۸۴ تدوین و تنظیم کرده‌است. قصاید جامی در توحید و نعت پیامبر اسلام و صحابه و اهل بیت و نیز مطالب عرفانی و اخلاقی‌است. جامی همچنین قصایدی در مدح یا مرثیه سلاطین و حکمای زمانش سروده‌است. غزلیات جامی غالباً از هفت بیت تجاوز نمی‌کند و اکثراً عاشقانه یا عارفانه‌است.