رئالیسم عرفانی: مقایسه تذکره نگاری تصوف با رئالیسم جادویی با تاکید بر آثار مارکز نوشته محمد رودگر، به بررسی رئالیسم جادویی و عرفانی و تفاوت آن‌ها و همچنین نقد داستان‌های کلمبیایی و داستان‌های عرفانی می‌پردازد. این اثر به موضوع عرفان و واقع‌گرایی در ادبیات نیز اشاره می‌کند. عارفان و صوفیان همواره قصه و داستان را برای بیان تفکرات خود برگزیده‌اند. آن‌ها در عرصه داستان به دنبال آنند که وحدت و یگانگی موجود در حرکات، اتفاقات، اشیا، فضاها و حتی نثر را به نمایش گذاشته و آشکار کنند که سمع و بصر انسانی به چه جاهایی می‌رسد. محمد رودگر در کتاب خود به بررسی تطبیقی متون روایی – داستانی متصوفه ایران با روش رئالیسم جادویی که نزدیکی و هم‌خوانی زیادی با اصول و شاخصه‌های تذکره‌نگاری‌های صوفیانه دارد، می‌پردازد. به عقیده او می‌توان با مقایسه تطبیق این دو جریان یک روش خاص برای داستان‌های صوفیه یافت. عناصر داستانی که در حکایت‌های تذکره‌های تصوف وجود دارند، به طور دقیق با ساختار رئالیسم جادویی منطبق نیستند و با یکدیگر تفاوت دارند. با این وجود، دارای شبیه‌ترین متن‌های ادبی به ساختار این شیوه ادبی هستند. مقایسه و بررسی متن‌های کهن با یک روش داستانی مدرن، بدون شک نتایج ارزشمندی به دنبال دارد. در این کتاب، این کار با تکیه بر بهترین متون از هر سو، در دو بخش ساختاری و مبنایی انجام شده است.