وقتی پزشک جوان اورژانس می‌گوید که منصور ده دقیقه قبل تمام کرده، علیرضا خَم می‌شود و صورت‌اش را توی دست‌های بی‌رمق منصور پنهان می‌کند. شانه‌هاش تکان می‌خورند و بعد بُغضی را که انگار مدت‌هاست توی گلو نگه داشته، رها می‌کند. پزشک جوان توی ورقه‌ی گواهیِ فوت، علت مرگ را ایست قلبی می‌نویسد. علی مدارکی را امضا می‌کند، به کمک پرستاری منصور را روی برانکارد می‌گذارد و به طرف سردخانه می‌برد. ساعت دو بامداد است. از پنجره‌ی درمانگاهِ اورژانس به بیرون نگاه می‌کنم. زنی سراسیمه به طرف باجه‌ی تلفن عمومی می‌دود. با خودم فکر می‌کنم حالا منصور کجاست؟ اسم منصور را چندبار از علیرضا شنیده بودم اما این اولین‌بار و البته آخرین‌باری بود که او را می‌دیدم...