ایرج جنتی‌عطایی را می‌توان به پشتوانه کارنامه درخشانش معتبر‌ترین ترانه سرای معاصر ایران به شمار آورد؛ ترانه‌سرایی که در عین عاشقانه‌سرایی، زخم‌های تاریخی یک ملت را هم در ترانه‌هایش منعکس کرده است؛ برنایی سپید موی در جدال شبی مداوم که فضای پیرامون شاعر را انباشته و گویی سرِ رفتن ندارد…
شبی - به قول شاملو - سمج که شاعر در آن‌ زاده شده، و بالیده و در خود، سرزمینی آفریده با هزار خورشید و کهکشان... 
حماسه جنگل را در ترانه‌اش چه زیبا تصویر کرده و بی‌پناهی مردانی را که نگران فردای نوزاد دشمنان خود بودند…
روح جـنگل سیـــاه…… بادســـت شــاخه‌هاش داره……روحــم و از مـــن ……مــــــی‌گـــیـــــره 
تــا یه لحـــظه می‌مونم …… جغدا تو گوش هم مــیگن ……… پلــنگ زخمی …… مــی‌مــیره
بن بست یک ملت و نفس کشیدنش در پس دیواری که سد تماشای رود است…