«سرخِ سفید» سومین رمانِ «مهدی یزدانی خُرّم» (۱۳۵۸) است. رمانی که از یک باشگاهِ ورزشی کوچک در خیابانِ شانزده آذرِ تهران سالِ ۱۳۹۱ آغاز می شود و می رود به دی ماه سالِ ۱۳۵۸. ده ها داستان و روایت در این تکه ی زمانی اتفاق می افتند که به نحوی باهم ارتباط پیدا می کنند. می گوید که چطور یک کشیش یونانیِ آزادی خواه در برفِ تهرانِ آن سال در هوای شهری نفس می کشد که مهاجمِ تیمِ بلاتکلیف شده ی تاجِ تهران مبهوت روزگار است و این که چرا جنازه ی نخست وزیرِ اعدام شده هنوز دفن نشده و در پزشکی قانونی باقی مانده و فروشنده ی کتاب های جلدسفیدْ عاشقِ یک متخصص زنانِ ممنوع الکار شده است… رمان استخوان های رضاخان را در جایی از تاریخ کشف می کند که مخاطب شگفت زده می شود، همان طور که یکی از بازماند گان دودمان صفوی در دفترِ مهدی بازرگان شاهد رقم خوردنِ تاریخ است. این میان مبارزه های پانزده گانه ی یک رزمی کارِ جوان است که دو زمان را به هم می دوزد. اویی که برای گرفتنِ کمربند مشکی ناچار می شود موضوعِ یک روز سرد و برفی شود در دی ماه سال ۱۳۵۸… و این تازه شروعِ احضارِ ارواحِ رهاشده بر آسمان است… روزی که با بخارِ یک خشک شویی شروع می شود و تند و بی وقفه پیش می رود…