برای شناخت آثار احمد محمود، باید از نخستین مجموعه داستان کوتاه او یعنی کتاب مول که در سال ۱۳۳۸ چاپ شد آغاز کنید. مجموعه ای که حضور او را در مقام نویسنده ای جستجوگر و قدرتمند اعلام داشت. داستان های کتاب مول و بیشتر داستان های کتاب دریا هنوز آرام است (۱۳۳۹) و کتاب بیهودگی (۱۳۴۱) سرشار از مشاهدات دقیق درباره کار و زندگی مردم عادی است که در یک مجموعه به نام سه کتاب احمد محمود گردآوری شده اند. در واقع می توان گفت گستره ی قصه های او سرزمین عطش ناک جنوب و زندگانی ساده اما پر رنج مردم آن دیار است. این داستان ها غالبا کوتاه هستند و گفتگوی درونی در آنها غلبه دارد و با ایجاز نوشته شده اند که واقعیت های اجتماعی را بیان می کنند، به ویژه شرح زندگی مردم فرودست جامعه را که رنج می برند، کار می کنند و پناهگاهی ندارند، با این همه چرخ زندگی اجتماعی را صبورانه پیش می برند. بی شک لقب داستان سرای جنوب ایران بیشتر برازنده ی احمد محمود است که بدون گرایش به فوت و فن داستانی مدرنیسم، واقعیت خشن زندگانی مردم جنوب ایران را در افق تاریخی نشان می دهد.