آریل دورفمن یکی از روایتگران اصلی دورۀ وحشت و سرکوب سیاسی در امریکای لاتین است. او پس از کودتای 1973 ژنرال آگوستو پینوشه در شیلی، مجبور به فرار و ترک میهن شد و سال های تبعیدش را صرف نوشتن از این فاجعه و آثار آن بر جامعۀ شیلی کرد. محاکمۀ ژنرال پینوشه، به عنوان آمر اصلی کشتار، شکنجه و سر به نیستی مبارزان سیاسی و حتی مردم عادی شیلی، برای دورفمن و هموطنان او به رویایی محال شبیه بود، اما بازداشت ناگهانی و جنجالی ژنرال در سال 1998 در لندن گویی دریچه ای رو به امید و عدالت گشود.
دورفمن در این کتاب، ضمن پیگیری روند بازداشت و محاکمۀ ژنرال پینوشه، از آثار کودتای 1973 بر شیلی و نسل های آیندۀ این کشور سخن می گوید و ما را با ترس ها و امیدهای مردمی که تحت سرکوب زیسته اند آشنا می کند.
دورفمن در این کتاب (محاکمه شگفت‌انگیز و پایان‌ناپذیر ژنرال آگوستو پینوشه) در روایتی چند لایه، روند بازداشت و محاکمه قضایی ژنرال پینوشه در لندن را از آغازین لحظات اعلام خبر دستگیری غیرمنتظره‌اش در۱۰ اکتبر ۱۹۹۸ تا به فرجام پیگیری می‌کند اما در نهایت باید انتظار چیزی فراتر از  یک گزارش ژورنالیستی خشک و خالی را داشته باشید؛ لایه زیرین روایت نویسنده پرسشهای اخلاقی و سیاسی درهم‌تنیده‌ای است که با به پایان رسیدن کتاب تازه کار خود را در ذهن خواننده آغاز می‌کند؛ پرسشهایی از چرایی و امکان دشواره‌ی عدالت در زمانه‌ی حاضر. به راستی عادلانه‌ترین کیفر برای بنیانگذار ماشین ارعابی که به نحو سیستماتیک دهها هزار نفر را «از سر خیرخواهی برای میهن» و تحت غیرانسانی‌ترین «فشارهای جسمی» – در کتاب شرح دقیقی از شکنجه‌ها و قتلهای تعدادی از قربانیان آمده است- به قتل رسانده و جسدها را شب‌هنگام در خیابان رها می‌کند چه باید باشد؟ و با بی‌شمار اجزای آن ماشین قدرتمند که مجریان اوامر سلسله مراتب خود بوده‌اند، بعضاً شهروندان عادی، چه باید کرد؟ و اگر در مورد عینی شیلی، دیکتاتور نه در یک وضعیت انقلابی، که در گذاری سازشکارانه برای رهایی از بن‌بست سیاسی، و جز با اخذ تضمین‌های مصونیت از پیگرد کافی برای خود و همکارانش حاضر به پیاده شدن از تخت قدرت نباشد، اجرای عدالت و پیامدهای ناپایدارکننده آن برای دموکراسی لرزان جدید هراسی جدید نخواهد بود؟