آرتور رمبو نابغه‌ای عصیانگر، تند‌مزاج و آزادی‌خواه بود. شیوه‌ی سلوک و زندگی‌اش و همچنین اشعار شگفت‌انگیزش در نوجوانی و جوانی، تأثیری انکار ناشدنی بر اغلب نحله‌های ادبی و هنری و حتی جنبش‌های سیاسی بعد از وی گذاشت. ‌از ده سالگی به سرودن شعر پرداخت و وقتی در شانزده سالگی سه قطعه از اشعارش را برای پل ورلن، شاعر سرشناس مکتب سمبولیسم، فرستاد با آغوش باز او مواجه شد. ورلن برایش نوشته بود: بیایید روح بزرگوار عزیز، ما شما را فرا می‌خوانیم، ما منتظرتان هستیم. از این جاست که رابطه‌ای گرم و عجیب میان آن دو شکل می‌گیرد. رابطه‌ای که در نهایت با شلیک ورلن به رمبو خاتمه می‌یابد، اگر چه رمبو در نهایت نجات می‌یابد اما مچ دستش در این حادثه سوراخ می‌شود. سرگذشت غریب آرتور رمبو او را به سیاحت در سه قاره و حداقل چهارده کشور مختلف کشاند. احسان مهتدی، شاعر و پژوهشگر ادبی، در این اثر روایتی خواندنی از زندگی کوتاه اما جاه‌طلبانه و پرافت‌وخیز آرتور رمبو ارائه می‌دهد. سرگذشتی جذاب از شاعری طاغی که هر میلی را نه به اندازه‌ی چشیدنی به سرانگشت، که رفتن تا به انتهای امکان آن تجربه می‌کند.