«نویسنده در  این اثر، داستان را از بزنگاهی تاریخی آغاز می‌کند و بعد رفت و برگشت‌های متن میان حال و ذهن راوی که در حال نوشتن و جمع‌آوری اطلاعات از یک دوره‌ تاریخی است که با ورود ترانه و دفترچه یادداشت‌های روزانه رنگ دیگری به خود می‌گیرد؛ آدم‌های مجموعه رمان در طول اثر به سمت نماد‌شدن میل می‌کنند و به این کتاب حال و هوایی پست‌مدرنیستی می‌دهند.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «هنگامی که فکر و جسمم حتا کمتر از آن روزها شده. گاهی حس می‌کنم شب‌ها چشمم زودتر از فکرم خواب می‌رود. آن‌وقت فلج می‌شوم. می‌دانم روی تخت خوابیده‌ام. اما نمی‌توانم جم بخورم. سینه‌ام سنگین می‌شود. گاهی هم فکرم زودتر از جسمم بیدار می‌شود. اما باز هم نمی‌توانم جم بخورم. نفسم می‌گیرد. نمی‌دانم چرا برعکسش نمی‌شود. چون احتمالا تو خواب نه حرف می‌زنم و نه مثلا از تخت می‌افتم پایین. شاید فکرم از تنم جلو افتاده. باید روی تنم کار کنم و از مخم بیشتر کار نکنم. به کمی خنگی بیشتر نیاز دارم، مثلا پیاده‌روی هر روزه تو پارک نیاوران. پاهام راه بره و تنم بدود! شاید خلاص بشم از افکار دایره‌ای...»