سورن کیرکگور رساله‌ی مرض تا به موت را با نام مستعار آنتی‌ـ‌کلیماکوس و به‌ تعبیر خودش به هوای علو بخشیدن به روح خواننده و بیدار کردن جان مخاطب تحریر کرد. به گفته‌ی آنتی‌ـ‌کلیماکوس، در دنیا برای آدمی خطری بزرگتر از خود باختن نیست، زیرا خود چنان در دنیا گم می‌شود که انگار آب از آب تکان نخورده است، بی‌سروصدا. باقی چیزها چون از دست می‌روند ردی از خود به‌جا می‌گذارند اما خود... هیچ. مرض تا به موت یکی از عالی‌ترین نوشته‌های فلسفی کیرکگور است. آنتی‌ـ‌کلیماکوس یک مسیحیِ معتقد است که باور دارد غایت انسان در جهان دستیابی به حیات ابدی است از راه پاسخگو بودن مستقیم در برابر خدا. کشفِ خودِ حقیقی هرآینه تصدیق این کمال مطلوب و کوشش برای تحقق آن است. مرض تا به موت کاوشی است باریک‌بین و ژرف‌کاو در این معنی که چرا آدمیان در بیشتر موارد در این مهم ناتوان میمانند. کیرکگور در این رساله گورستان انکار و استنکاف و یأس (اعم از آگاهانه و ناخودآگاه) را می‌کاود و می‌کاود تا مفهوم فردیت و خودآگاهی‌ را از خاک بیرون ‌کشد، فردیتی که سرمشق مثالی‌اش از خود گذشتن است.