« انسان برای شکست خوردن ساخته نشده.» ساده نیست آدم به این جمله‌ی سانتیاگو، ماهیگیر «پیرمرد و دریا» ایمان داشـته باشد و فکر کند انسان واقعاً هیچ وقت شکست نمی‌خورد. دروغ چرا، من این جمله را از سر ناچاری می‌گویم، معمولا به جوان ترها که هنوز امیدوارند و فکر می‌کنند می‌توانند دنیا را عوض کنند. شاید بشود، نمی‌دانم. اما هر وقت این را می‌گویم یا جایی می‌نویسمش فکر می‌کنم چه چیزهایی برای نسل بعد به جا مانده، چه چیزی جز خشم و استیصال، جز هراس ناشی از خشونت، عادی سازی ترس و عقب‌نشینی از آرزوها؛ چه چیزی جز زمین‌های خشک، خاک‌های فرسوده، جنگل‌های تراشیده شده، ساختمان‌های سر به فلک کشیده‌ی اعجاب انگیز اما ناامن، هورها و دریاچه‌های خشک شـده، رودخانه‌های تغییر مسیرداده و دریاهای بدون ماهی. چه چیزی مانده جز جوان‌هایی که فکر می‌کنند این جا جای ماندن نیست، پیر و جوانی که وامانده اند در خرج روزانه شــان، معلم‌ها و جانبازهایی که اعتراض می‌کنند، دخترانی که شیون می‌کنند و مادرانی که جلوی ونها ضجه می‌زنند. حتما چیزهای خوبی هم هست اما کم است.