جادو را می توان گفت عمری نه تنها به اندازه ی انسان خردمند یا هموساپینس دارد، که حتی در اجداد ما انسان های خردمند هم وجود داشته است. یافته های متعدد در اروپا، استرالیا و آمریکای شمالی نشان می دهد انسان ها حتی پیش از ورود به عصر خردمند شدن و آخرین مرحله ی تکامل شناخته شده، به جادو اعتقاد داشته اند. آن ها وسایلی می ساختند و در مکان هایی قرار می دادند که تاکنون معلوم نشده است چه استفاده ای از آن ها داشته اند. به مرور معلوم شد انسان های ابزارساز، برخلاف نظر عمومی تنها ابزار برای نیازهای خود نمی سازند، بلکه گاهی ابزارهایی می سازند که اتفاقا نه تنها به آن نیاز ندارند، که نمی توانند به آن نیاز داشته باشند. پس از تحقیقات بیشتر مشخص شد، نوعی احترام و اعتقاد میان چنین ابزارهایی با انسان ها وجود داشته است. عقیده ی بسیاری این است که چنین اعتقادی وقتی به وجود آمد که در حضور یک تکه سنگ با شکلی خاص، به طور شانسی شکارها موفق تر بوده اند. پس از آن این تکه سنگ را الگوی ساخت چیزهای جدید قرار دادند و در کنار خود نگه داشتند تا این شانس همواره نزد آن ها باشد. این را شاید بتوان اولین رویکرد انسان برای تمایل به چیزهای متافیزیکی دانست، عقیده ای که می گوید تنها تلاش برای شکار اهمیت ندارد، بلکه باید سنگی مثلا مثلثی شکل هم همراه ما باشد تا شکار موفقی داشته باشیم. به مرور چنین عقایدی پیچیده تر شدند و اشکال جدیدی به خود گرفتند. در جادوهای انسان متمدن نه تنها زندگی ما تحت تاثیر چیزهایی بود، که می شد ما هم بر آن ها تاثیر گذاریم و از آن ها استفاده کنیم و به این شکل جادوگری فعال به وجود آمد. به درستی معلوم نیست ادیان منشا جادوها هستند یا جادوها منشا ادیان اما می توان گفت عدم گسترش علم در هزاره های نخستین تمدن انسانی علت گستردگی جادو و دین بوده است. انسان ها برای سوالاتی که نمی دانستند یا رسیدن به هدف هایی که در توانشان نبود، مداوم به درگاه ادیان یا دخمه های جادوگران مراجعه می کردند. گستردگی جادو اما با علم تجربی هم که در سده های پیشین گسترش یافته از بین نرفت. هنوز هم به آن اعتقاد راسخی وجود دارد و البته درآمد زیادی هم برای جادوگران فراهم می کند.
