کتاب هوش اجتماعی دانیل گلمن به این نکته اشاره دارد که علم اعصاب کشف کرده است که طرح و زمینه مغز آدمی بر پایه ” معاشرتی و اجتماعی بودن ” ترسیم شده است و ارتباط با مردم را دوست دارد و در هنگام ایجاد رابطه با دیگری، به صورت پل ارتباطی نورونی وارد عمل می شود، به گونه ای که نه تنها مغز بلکه جسم را نیز تحت تأثیر قرار می دهد. حتی ساده ترین برخوردهای معمولی شخص به صورت یک تنظیم کننده ( رگولاتور ) وارد عمل می شود و هیجانات و احساسات فرد را – بعضی خوشایند و برخی ناخوشایند – شکل می دهد. در این صورت هر قدر با دیگری از لحاظ احساسی ارتباط قوی تری داشته باشیم، نیروی دوجانبه نیز عظیم تر خواهد بود و نیرومندترین احساس ما زمانی از استحکام برخوردار می شود که ما اوقات بیشتری از عمر و زندگی خود را با مردمانی سپری کرده باشیم که این رابطه همچنان – روزها و ماه ها و سال ها – تداوم داشته باشد.