کتاب «پاکت بی‌تمبر و تاریخ» گزیده‌ای از ترانه‌های «زویا زاکاریان» ترانه‌سرای نام‌آشنا و هم‌چنین مصاحبه‌ای مفصل با او را دربردارد که به همت «احسان سلطانی» گردآوری و تدوین شده است. این کتاب در دوبخش سامان یافته است. بخش نخست، درباره‌ی ابعاد مختلف زندگی شخصی و هنری زویا زاکاریان گفت‌وگو شده و هم‌چنین در زمینه‌ی مباحث تخصصی حوزه‌ی ترانه تبادل نظر صورت گرفته است. در بخش دوم بیش از نود درصد ترانه‌های قدیمی و جدید زویا زاکاریان با ارائه شده است. در بخشی از مقدمه آمده است: «زویا زاکاریان، در زمره‌ی بهترین ترانه‌سرایان گستره‌ی ترانه‌سرایی ایران است. این را ترانه‌های او می‌گویند. در سرزمینی که بنا بر دلایل فراوان سیاسی و فرهنگی، زنان به نسبت مردان، در مسیر شکوفایی با بهمن‌ها و سنگلاخ‌های به‌مراتب بیشتری دست‌به‌گریبان بوده‌اند، رسیدن ترانه‌سرایان زن به درجات بالای ترانه‌سرایی، ارزشی مضاعف دارد و زویا زاکاریان علی‌رغم ترانه‌های اندکی که نوشته - کمتر از صدوبیست ترانه در طول چهل سال فعالیت - صاحب کارنامه‌ای ارزنده است.» با هم ترانه‌ی «قمری» از این مجموعه را می‌خوانیم: «قمری من! بسه هرچی که نشستی/ دل به این خونه و هم‌خونگی بستی!/ به خدا صاحب تازه‌ی تو خوب بود!/ چرا برگشتی سکوتم شکستی؟/ پیش من نمون که من هیچی ندارم/ جز همین اشکی که پیش تو می‌بارم!/ نه یه دستی واسه ناز، نه جای آواز/ نه در باز، نه هوایی واسه پرواز/ اشک من از لب شوره‌زار چکیده/ جایی که مرغای خوش‌بختیم بردن/ برو! نوک نزن به گونه‌ی تر من!/ به خدا هر یه پرت برام عزیزه!/ نمون این‌جا که همه‌ش با هم می‌ریزه!/ قمری من! روی شونه‌هام نشینی!/ بید لرزون خونه‌ی پرنده‌ها نیست/ ای که گرم می‌کنه بالت شونه هام! لرز که تنها مال سردی هوا نیست»