در این کتاب پس از مقدمه‌ای در بیان زندگی بزرگ علوی و بهرام صادقی، به بررسی ادبیات داستانی این دو نویسنده پرداخته شده است. بزرگ علوی و بهرام صادقی هیچ شباهتی به هم ندارند. یکی اهل معاشرت بود و دیگری نبود. یکی اهل محفل و دوستی و رفافت بود و دیگری از هر محفل و دارودسته‌ای فراری بود. یکی اهل مدارا بود و دیگری نبود. یکی خودش را زمینی می‌دانست و دیگری اغلب اوقات در عوالم هپروت سیر می‌کرد. یکی دوست داشت رمان بنویسد و داستان کوتاه می‌نوشت و آن دیگری دوست داشت داستان کوتاه بنویسد و سودای رمان در سر نداشت. چه عیبی داشت؟ اصل ماجرا قصه بود و هر دو قصه‌گو بودند. اما زمانه به هیچ‌کدام فرصت کافی ندارد